23 Νοεμβρίου 2015
Όπως κάθε Δευτέρα συναντηθήκαμε αργά το απόγευμα στο Χριστιανικό Στέκι. Αυτή τη φορά συμμετείχαν περισσότερα μέλη, προς μεγάλη χαρά όλων. Καλωσορίσαμε τους νεοφερμένους και αφού συστηθήκαμε, μιλήσαμε για τα συναισθήματα που μας κατέκλυζαν εκείνη την στιγμή. Κάποιοι ήταν αγχωμένοι, κάποιοι όχι. Κάποιοι ήταν καλά, κάποιοι όχι και τόσο καλά.
Αρχικά μιλήσαμε για λίγο για ένα από τα θέματα που μας είχε απασχολήσει και την προηγούμενη εβδομάδα, για τους στόχους, και σχολιάστηκε θετικά η χαρά που ακολουθεί την επίτευξη τους.
Ύστερα, με αφορμή το μοίρασμα ενός μέλους, συζητήσαμε την σημαντικότητα της στήριξης του εξαρτημένου σε ανάρρωση από τον κοινωνικό του περίγυρο, αλλά και από την ίδια την κοινωνία. Παρόλα αυτά το στίγμα της εξάρτησης συχνά οδηγεί τα άτομα σε μια αρνητική θέαση του εξαρτημένου και αυτό πολλές φορές ισχύει ακόμη και για επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Γι’ αυτό τονίσαμε ότι πάνω απ’ όλα σημαντική είναι η υποστήριξη που λαμβάνει το άτομο από τον ίδιο του τον εαυτό. Σ’ αυτό θα μπορούσαν να συμβάλουν μικροί και καθημερινοί στόχοι (π.χ. σήμερα θα βρεθώ με άτομα που δεν βρίσκονται σε χρήση και θα μείνω καθαρός ή θα τακτοποιήσω και θα καθαρίσω τον χώρο που ζω), η επίτευξη των οποίων υπενθυμίζει στο άτομο τον λόγο που βρίσκεται σε ανάρρωση, καθώς και τις μικρές χαρές της ζωής, όπως τη συντροφικότητα.
Επιπλέον, είπαμε πως ποτέ δεν είναι αργά για να απεξαρτηθεί κανείς, ανεξαρτήτως ηλικίας ή κοινωνικο-οικονομικού επιπέδου. Όλοι μας έχουμε δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή και ευτυχισμένη ζωή, απαλλαγμένη από το σκοτάδι, την μοναξιά, τον φόβο και την απελπισία που φέρνει η χρήση ουσιών. Όλοι μας μπορούμε να τα καταφέρουμε, αρκεί να το πάρουμε απόφαση.
Ωστόσο, πέρα από την συνειδητοποίηση της προβληματικής κατάστασης και την μεγάλη απόφαση να μείνουμε καθαροί, είναι πολύ σημαντικό να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και με τους ανθρώπους γύρω μας. Πρέπει ν’ αποδεχτούμε τα λάθη μας και με υπομονή να ξεκινήσουμε την εξερεύνηση των συναισθημάτων μας, ώστε να τα κατανοήσουμε. Το σωστό είναι να εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε και όχι να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους ή στην κοινωνία. Το να στραφούμε γεμάτοι οργή προς τα έξω, θυματοποιώντας τον εαυτό μας, δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην προσωπική μας εξέλιξη. Το να μιλήσουμε και να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας σχετικά με τον κόσμο που μας περιβάλει, μας φέρνει πιο κοντά στην αυτογνωσία.
Σ’ αυτό το σημείο η διαδικασία της απεξάρτησης χαρακτηρίστηκε από κάποια μέλη ως χρονοβόρα και δύσκολη. Ναι, είναι δύσκολη, όπως και τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, όμως η προσπάθεια ανταμείβεται την κάθε μέρα, την κάθε ώρα και το κάθε λεπτό που μένουμε καθαροί και ζούμε μια ελεύθερη ζωή. Οι κόποι αυτοί ανταμείβονται σ’ όλες εκείνες τις μικρές και απλές στιγμές που αποτελούν την καθημερινότητα μας. Και ναι. Η απεξάρτηση μπορεί να πάρει χρόνο ή και χρόνια, γιατί πρόκειται για μια ολοκληρωτική αλλαγή της νοοτροπίας του ατόμου, του τρόπου που σκέφτεται, δρα και ζει. Ο καθένας από εμάς είναι διαφορετικός κι έτσι είναι λογικό ο καθένας να χρειάζεται τον χρόνο του. Είναι σημαντικό να κάνουμε μικρά και σταθερά βήματα προς την αλλαγή. Και αν ακόμη πιστεύουμε ότι η ηλικία μας είναι περασμένη, ότι δεν έχουμε τόσο χρόνο, τότε θα πρέπει να θυμόμαστε πως είναι καλύτερα να φτάσουμε στο τέλος της ζωής μας μαχόμενοι για ένα καλύτερο αύριο, παρά στάσιμοι, ανίκανοι να βοηθήσουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας, μέσα στην απελπισία και την παραίτηση.
Κλείσαμε σε θετικό κλίμα και μιλήσαμε ξανά για τα συναισθήματα που βιώναμε εκείνη την στιγμή, ενώ από κάποια μέλη αναφέρθηκε η αίσθηση μιας αλλαγής. Ανανεώσαμε και πάλι το ραντεβού μας για την επόμενη εβδομάδα.
