14 Δεκεμβρίου 2015
Αυτή την εβδομάδα μαζευτήκαμε «εμείς κι εμείς» στο Χριστιανικό Στέκι.
Ξεκινήσαμε μια συζήτηση για την τέχνη σε κάθε της μορφή. Την λογοτεχνία, την ζωγραφική, την μουσική. Συζητήσαμε την χρησιμότητα της και τον βοηθητικό της ρόλο στην διαδικασία της απεξάρτησης και όχι μόνο. Είπαμε πως η ενασχόληση με κάθε της μορφή συμβάλει στην ψυχική ηρεμία, στην εκτόνωση της έντασης και την έκφραση των συναισθημάτων. Επιπλέον, είναι ένας δημιουργικός τρόπος για να γεμίζει κανείς την ώρα του. Μακροπρόθεσμα μαθαίνουμε περισσότερα πράγματα για τον εαυτό μας, αλλά και για τους άλλους. Βέβαια, το κλειδί εδώ είναι να δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας να βρει το δυναμικό του, δηλαδή την μορφή τέχνης που του ταιριάζει. Για κάποιον μπορεί να’ ναι η συγγραφή, για κάποιον άλλο η ζωγραφική. Ύστερα, είναι σημαντικό να ασχολούμαστε με την εκάστοτε δραστηριότητα επειδή το θέλουμε εμείς κι όχι επειδή μας πίεσαν, ενώ καλό θα είναι να είμαστε ανοιχτοί σε όλα και να μην έχουμε ιδιαίτερες απαιτήσεις ή φιλοδοξίες απ’ το νέο μας χόμπι. Κάτι τέτοιο, οι υψηλοί στόχοι που θέτονται νωρίς, μπορεί να οδηγήσει στην απογοήτευση άδικα.
Το να εμμένουμε σε μια στάση tabula rasa, να είμαστε σαν ένας άγραφος πίνακας, δηλαδή ανοιχτοί σε νέες ιδέες, δίχως να καυχιόμαστε ότι τα ξέρουμε όλα, μπορεί επίσης να φανεί εξαιρετικά βοηθητικό κατά την διάρκεια της απεξαρτητικής διαδικασίας αλλά και κατά την επανένταξη. Μ’ αυτόν τον τρόπο γινόμαστε περισσότερο δεκτικοί και αποτινάζουμε από πάνω μας κομμάτι- κομμάτι τον εγωκεντρισμό και την αλαζονεία μας. Επιπλέον, είναι μια όμορφη αλλαγή το να κάνουμε πίσω και ν’ ακούσουμε τι έχουν να πουν και οι άλλοι, να αφήσουμε την αμυντική ή ακόμη κι επιθετική μας στάση, όπου προσπαθούμε ν’ αποδείξουμε ότι είμαστε ανώτεροι, καλύτεροι από εκείνους και ν’ αφεθούμε να μάθουμε από αυτούς. Να μάθουμε για τα μεγάλα ζητήματα της ύπαρξης μας, να μάθουμε για τα μικρά και καθημερινά πράγματα.
Ίσως πιστέψουμε ότι μ’ αυτό τον τρόπο παίρνουμε έναν ατελείωτο δρόμο, ότι ξεκινάμε ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό, αλλά δεν είναι έτσι. Κάνοντας μικρά και σταθερά βήματα, θα πορευτούμε και θα βρούμε το μονοπάτι μας. Και πως θα γίνει αυτό; Χρησιμοποιώντας την κριτική μας σκέψη, γιατί μπορεί να είμαστε ανοιχτοί σε νέες ιδέες, αυτό όμως δεν σημαίνει πως είμαστε άβουλα όντα, δίχως πεποιθήσεις. Όλα είναι θέμα ισορροπίας. Πρέπει να θυμόμαστε να ξεχνάμε, αλλά να μην ξεχνάμε να θυμόμαστε.
Κλείσαμε με πολλά χαμόγελα και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη Δευτέρα.