8 Φεβρουαρίου 2016
Αυτή την εβδομάδα μιλήσαμε για την μετάβαση. Την μετάβαση απ’ την εξάρτηση στην καθαρότητα, από την λύπη στην χαρά, από το σκοτάδι στο φως. Με αφορμή την ζωγραφιά ενός μέλους, ξεκινήσαμε αυτή λοιπόν την συζήτηση. Η ζωγραφιά του Κ. ήταν χωρισμένη οριζόντια στα δύο. Στο κάτω μέρος είχε αποτυπωθεί με σκούρα, κρύα χρώματα ένα αστικό περιβάλλον με ψηλές πολυκατοικίες στις δυο πλευρές, ένα άνοιγμα στο κέντρο πάνω από το οποίο έστεκε επιβλητικά μια γκρίζα σελήνη με την κόκκινη έκλειψη της. Στο επάνω μέρος κυριαρχούσαν έντονα χρώματα. Υπήρχε ένα λιβάδι διάσπαρτο με λουλούδια, ένας ολόχρυσος ήλιος που έλαμπε με πουλιά να πετούν κοντά του σ’ έναν γαλανό ουρανό κι από κάτω τους ένας σταυρός, ένα μνήμα με το βαφτιστικό όνομα του Κ. χαραγμένο πάνω του μαζί με το έτος 2015. Επιπλέον, ένας άγγελος ντυμένος με πράσινο ένδυμα βρισκόταν γονατισμένος δίπλα στον σταυρό.
Ο Κ. μας είπε πως αυτή η ζωγραφιά συμβόλιζε το πέρασμα του από το σκοτάδι της χρήσης στο φως της καθαρότητας και πως σκοπός του πλέον είναι να πετάξει σαν τα πουλιά , να φτάσει τον ήλιο, εννοώντας πως έχει μεν κάνει πρόοδο, αλλά από την άλλη έχει ακόμα δρόμο μπροστά του. Κάτω από τον σταυρό θαμμένος βρίσκεται ο παλιός του εαυτός, το σκοτάδι της πιάτσας βρίσκεται πίσω του.
Έπειτα η ζωγραφιά έκανε τον γύρο του κύκλου και ο καθένας από εμάς ξεχωριστά είπε κάποια σχόλια για το τι έβλεπε, τι συναισθήματα ένιωθε κοιτάζοντας αυτούς τους δυο κόσμους.
Το συμπέρασμα της ομάδας ήταν πως το σημαντικό σ’ αυτό το σημείο, κατά το μεταβατικό αυτό στάδιο, είναι να θυμόμαστε πως το σκοτάδι θα είναι πάντα εκεί, δίπλα μας, έτοιμο να μας καταπιεί στο πρώτο στραβοπάτημα. Οι πιάτσες θα συνεχίσουν να υπάρχουν, με τα κτίρια γύρω τους έτοιμα να πέσουν και να πλακώσουν τους χρήστες, οι οποίοι επίσης θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Τα ναρκωτικά θα συνεχίσουν να υπάρχουν, το αλκοόλ, ο τζόγος, το φαγητό. Ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει επειδή εμείς αλλάζουμε. Ο κόσμος θα συνεχίσει να είναι καλός και κακός, σκοτεινός και φωτεινός συνάμα. Το θέμα είναι να μάθουμε ν’ αντέχουμε το σκοτάδι, δίχως να το αφήνουμε να μας αφανίσει, να μας παρασύρει στον πάτο της θάλασσας με τους ψιθύρους του. Ο συντονιστής της ομάδας μοιράζεται τα βιώματα του και λέει πως όταν βρισκόταν στην μετάβαση από την χρήση στην καθαρότητα αναρωτιόταν: «Πονούσα όσο έπινα;» και απαντούσε: «Πονούσα. Οπότε, τώρα θα πονάω χωρίς να πίνω.»
Γιατί και ο πόνος είναι ένα ακόμα συναίσθημα, ένα από τα πολλά συναισθήματα που η χρήση θάβει. Έχουμε συναισθήματα επειδή είμαστε άνθρωποι και είμαστε άνθρωποι επειδή έχουμε συναισθήματα, όποια κι αν είναι αυτά. Έτσι, πρέπει να μάθουμε να ξεχνάμε, αλλά να μην πάψουμε να θυμόμαστε. Ν’ αφήνουμε πίσω αυτά που δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε, το παρελθόν, χωρίς όμως να ξεχνάμε σε τι σφάλαμε και τι μας οδήγησε στην καταστροφή.
Μετά τη συζήτηση αφήσαμε μερικά λεπτά σιωπής να περάσουν για να συμμαζέψουμε τις σκέψεις μας. Έπειτα, μιλήσαμε για τα συναισθήματα που μας κατέκλυζαν εκείνη την στιγμή και κλείσαμε την ομάδα, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την επόμενη εβδομάδα.
