25 Ιανουαρίου 2016
Μικρότερη η παρέα μας αυτή την Δευτέρα! Μαζευτήκαμε στο Στέκι γύρω στις οχτώ και καθισμένοι όπως πάντα σε κύκλο, ξεκινήσαμε μιλώντας για τα συναισθήματα που μας κατέκλυζαν εκείνη την στιγμή και για το πώς περάσαμε την εβδομάδα που προηγήθηκε. Έπειτα μιλήσαμε για τυχόν θέματα που μας απασχολούσαν και κάπως έτσι ξεκίνησε σιγά- σιγά η ομάδα.
Η συζήτηση στράφηκε προς τα διαθέσιμα προγράμματα απεξάρτησης της πόλης και όχι μόνο. Από τα μέλη σχολιάστηκε ο τρόπος λειτουργίας, οι κανόνες- που πολλές φορές είναι κάτι παραπάνω από αυστηροί-, η αποτελεσματικότητα, ενώ μοιράστηκαν κάποιες από τις εμπειρίες που αποκόμισαν απ’ την συμμετοχή τους σε αυτά. Πράγματα που έμαθαν, πράγματα που μετάνιωσαν.
Παρόλη την χρησιμότητα των προγραμμάτων αυτών, κάποια απ’ τα μέλη εξέφρασαν την δυσφορία και την αποστροφή τους γι’ αυτά, βασιζόμενοι πάντα σε προηγούμενες εμπειρίες. Όσο προχωρούσε η συζήτηση, τα μέλη αυτά παραδέχθηκαν πως εξαιτίας των όσων έχουν ζήσει όσο βρίσκονται σε χρήση και όσων συνέβησαν σε κάποια απ’ τα προγράμματα που είχαν συμμετάσχει, πλέον δεν εμπιστεύονται ούτε τον εαυτό τους ούτε τους ανθρώπους, γι’ αυτό και νιώθουν αποστροφή για τα προγράμματα απεξάρτησης, είτε είναι κλειστά είτε είναι ανοιχτά.
Είπαμε πως καλό θα ήταν σιγά- σιγά να αρχίσουν να δίνουν ευκαιρίες και στον εαυτό τους και στους άλλους, να πάψουν να κρύβονται και ν’ αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, όποια κι αν είναι αυτή. Η γενίκευση αυτή δεν είναι παρά άλλο ένα εμπόδιο στην εξέλιξη μέσα στην απεξαρτητική διαδικασία, αλλά και στην εξέλιξη των ατόμων σαν άνθρωποι. Με το να εμπιστευτούν κάποιους ανθρώπους και να τολμήσουν να συναναστραφούν μαζί τους, δίνουν μια ευκαιρία στον εαυτό τους. Μια ευκαιρία για συντροφικότητα σε κάθε επίπεδο κι επιπλέον μια ευκαιρία να κάνουν επιλογές, να μάθουν και να γνωρίσουν τα συναισθήματα και τον εαυτό τους. Κι αν η πρώτη προσπάθεια δεν πάει καλά, τότε υπάρχει και δεύτερη και τρίτη. Άλλωστε, δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους τους ανθρώπους. Σημαντικό είναι να θυμόμαστε πως τους άλλους δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε, τον εαυτό μας όμως μπορούμε.
Τέλος, τονίσαμε πως είναι σημαντικό να εξελισσόμαστε συνεχώς, να μην μένουμε στάσιμοι. Μπορεί η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε να μας βολεύει, να νιώθουμε ασφάλεια μέσα σ’ αυτή γιατί την έχουμε συνηθίσει και πιστεύουμε πως έχουμε τον έλεγχο, όμως κι αυτό το… βόλεμα είναι άλλο ένα εμπόδιο. Πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πιο πέρα, οπουδήποτε κι αν μας οδηγήσει. Αυτή είναι η φυσική μας πορεία. Μέσα σ’ έναν κόσμο που αλλάζει κι εξελίσσεται συνεχώς, δεν μπορούμε να μένουμε στάσιμοι και μέσα στην αδράνεια.
Κλείνοντας, μιλήσαμε για το πώς φεύγουμε, ποια συναισθήματα μας γεμίζουν και πως είναι η διάθεση μας. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη Δευτέρα.
Comments