Ένα Λεπτό
Ένα λεπτό ισούται με εξήντα δευτερόλεπτα κι εξήντα δευτερόλεπτα έχουν εξήντα χιλιάδες μιλιδευτερόλεπτα. Πόσα πράγματα μπορούμε να κάνουμε μέσα σ’ ένα λεπτό; Λίγα, θα σκεφτείτε. Κι όμως, μέσα σ’ ένα λεπτό μπορούμε να κάνουμε χίλιες δυο σκέψεις, τα συναισθήματα μας μπορούν να μεταβληθούν από την χαρά στην λύπη, από την ηρεμία στην οργή κι όταν περάσει αυτό το ένα λεπτό, θα είμαστε διαφορετικοί απ’ ότι πριν. Είδατε; Ένα λεπτό έχει μεγάλη χωρητικότητα. Παρόλα αυτά, σπάνια αφιερωνόμαστε σε κάτι ολοκληρωτικά για ένα λεπτό. Ίσως πιστεύουμε ότι το κάνουμε, αφού ένα λεπτό φαίνεται να έχει μικρή διάρκεια, αλλά δεν είναι έτσι.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιτάξατε κάποιον στα μάτια για ένα ολόκληρο λεπτό, δίχως να αποστρέψετε το βλέμμα, δίχως να μιλήσετε ή να κάνετε κάποια κίνηση με το σώμα ή τα χέρια σας; Πότε δοθήκατε απόλυτα για μια τόση δα μικρή στιγμή σε κάποιον; Μπορεί να το κάνατε πριν πολύ καιρό. Μπορεί και ποτέ. Και πραγματικά αυτό το ένα λεπτό που θα αφιερωθείτε στο κοίταγμα των οφθαλμών κάποιου, μπορεί να μετατραπεί σε μια μαγική στιγμή. Αυτό το κοίταγμα, το τόσο απλό, που φαίνεται να μην έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία, ξυπνάει μέσα μας αρχετυπικές μνήμες.
Από την παλαιολιθική εποχή ακόμη, οι άνθρωποι κοιτάζονταν στα μάτια. Πήγαιναν για κυνήγι και δίχως να μπορούν να βγάλουν κάποια κραυγή, η οποία θα τρόμαζε το θήραμα, αρκούνταν στην βλεμματική επαφή, «μιλούσαν με τα μάτια». Γι’ αυτό και σήμερα, όταν αφιερώσουμε ένα ολόκληρο λεπτό στην ανταλλαγή αυτού του βλέμματος περνάμε από διάφορα συναισθηματικά κι εκφραστικά στάδια.
Αρχικά, νιώθουμε άβολα. Αναρωτιόμαστε τι μπορεί να σκέφτεται ο άνθρωπος που έχουμε απέναντι μας, πιστεύουμε ότι φαινόμαστε γελοίοι, δεν μπορούμε να βρούμε το νόημα αυτής της πράξης. Σιγά- σιγά όμως καθώς αφηνόμαστε στην στιγμή, ίσως αρχίσουμε να νιώθουμε μια αλλαγή. Οι μύες του προσώπου μας μπορεί να χαλαρώσουν και το αμήχανο χαμόγελο μας να σβήσει. Όλες αυτές οι σκέψεις που κλωθογύριζαν στο μυαλό μας ίσως σβήσουν κι έτσι μπούμε σε μια περίεργη ηρεμία, να αφαιρεθούμε τόσο που το πρόσωπο απέναντι μας σχεδόν να σβήσει. Ακόμη μπορεί να θελήσουμε να περάσουμε ένα μήνυμα σ’ εκείνον που έχουμε απέναντι μας. Να του ευχηθούμε κάτι, να του πούμε κάτι για τον εαυτό μας, να μοιραστούμε ένα μυστικό.
Και τέλος, αφού έχει επιτευχθεί όλη αυτή η διεργασία κι έχουμε βιώσει την μετάβαση από το ένα συναίσθημα στο άλλο, αφού έχουμε αφήσει τις σκέψεις μας να πάρουν τον δρόμο τους κι έχουμε επικοινωνήσει με τον συνάνθρωπο μας μ’ έναν τρόπο ασυνήθιστο, θα νιώσουμε κάτι καινούριο, κάτι ευχάριστο και όμορφο. Μια μορφή αύρας ή ενέργειας που περικλείει εμάς και τον συνομιλητή μας, κάτι που πλανιέται ανάμεσα μας, που έχει την δική του ζωή και υπόσταση.
Ορίστε! Μέσα σ’ ένα λεπτό δημιουργήσαμε κάτι καινούριο χωρίς καν να βγάλουμε λέξη! Πλέον εμείς και ο συνομιλητής μας δεν είμαστε ξένοι. Μοιραστήκαμε κάτι μικρό, αλλά σημαντικό. Τα μικρά και καθημερινά είναι άλλωστε αυτά που δένουν τους ανθρώπους και χτίζουν τις σχέσεις, γι’ αυτό και πρέπει να τους δίνουμε τη σημασία που τους αξίζει.
Ως κοινωνικά όντα, είμαστε φτιαγμένοι, προγραμματισμένοι να επικοινωνούμε με μια πληθώρα τρόπων. Το βλέμμα είναι ένας απ’ αυτούς. Κι αν σας είναι δύσκολο να πειστείτε με τα λόγια, θα χρησιμοποιήσω την επιστήμη. Καθώς κοιτάζουμε κάποιον την στιγμή που βιώνει κάποιο συναίσθημα, εγκεφαλικά αναπαράγεται το ίδιο ακριβώς συναίσθημα, αλλά σε μικρότερη ένταση. Δηλαδή παρατηρώντας κάποιον που βιώνει χαρά, ενεργοποιούνται κομμάτια των περιοχών του εγκέφαλου μας που δραστηριοποιούνται κατά την βίωση χαρούμενων συναισθημάτων, αλλά και περιοχές γειτονικές σ’ αυτά. Αυτό είναι άλλη μια απόδειξη ότι μπορούμε να επικοινωνήσουμε με το βλέμμα. Και που ξέρετε, ίσως με λίγη εξάσκηση μας γίνει δεύτερη φύση!
