9 και 16 Νοεμβρίου 2015
Συναντηθήκαμε αργά το απόγευμα και όπως κάθε φορά καθίσαμε σε κύκλο. Η ατμόσφαιρα ήταν ζεστή και ξεκινήσαμε την συζήτηση με το να μιλήσουμε για τα συναισθήματα που μας κατέκλυζαν εκείνη την στιγμή. Αν ήμασταν χαρούμενοι ή στεναχωρημένοι. Αν νιώθαμε άνετα, ευπρόσδεκτοι ή αν νιώθαμε άβολα βρισκόμενοι εκεί.
Το θέμα που μας απασχόλησε αρκετά ήταν το νόημα της ζωής. Προσπαθήσαμε να διαχωρίσουμε τον εγωκεντρισμό και την αποξένωση από την προσωπική εξέλιξη και το κυνήγι της αυτοπραγμάτωσης. Στην πρώτη περίπτωση το άτομο ενδιαφέρεται μόνο για την προσωπική του επιτυχία, θέλει πάντα να αποκτήσει περισσότερα απ' όσα έχει, αδιαφορώντας για τον κόσμο γύρω του, για την οικογένεια, τους φίλους, για τις αρχές και τις ηθικές αξίες. Νοιάζεται μόνο για την κορυφή. Στην δεύτερη περίπτωση το άτομο εξελίσσεται συνεχώς, είτε αυτή η εξέλιξη είναι πνευματική είτε επαγγελματική. Γενικά ως εξέλιξη θεωρούμε την αλλαγή του ατόμου σε κάτι άλλο, κάτι καινούργιο που ωστόσο βασίζεται σε όσα ήταν, δίχως να χάνει επαφή με το περιβάλλον του. Εξέλιξη είναι η κατάκτηση του επόμενου επιπέδου. Ένα βήμα μπροστά.
Έπειτα μιλήσαμε για τον τρόπο ζωής ενός ατόμου που βρίσκεται σε χρήση και τον συγκρίναμε με τον “καθαρό” τρόπο ζωής. Κάποια μέλη της ομάδας αποκάλεσαν τον “καθαρό” τρόπο ζωής συμβατικό, βαρετό. Η γνώμη τους ήταν πως ένας τέτοιος τρόπος ζωής θα ήταν μια συνηθισμένη ρουτίνα, χωρίς συγκινήσεις. Αναφέραμε τα θετικά αυτής της “ρουτίνας”, όπως οι διαπροσωπικές σχέσεις, η συντροφικότητα, η φιλία και η καλή υγεία και δώσαμε ιδιαίτερη βαρύτητα στα μικρά, καθημερινά πράγματα που δίνουν σπίθα στη ζωή και αποτελούν το αλατοπίπερο της.
Προς το τέλος της συζήτησης θίχτηκε το θέμα της αξίας, ότι δηλαδή κάποιος μπορεί να μην αξίζει να εξελιχθεί σ' έναν καινούριο, καλύτερο άνθρωπο, απαλλαγμένο από την νοοτροπία της χρήσης. Είπαμε πως μόνο ο καθένας ξεχωριστά μπορεί να πείσει τον εαυτό του πως πραγματικά αξίζει και να πιστέψει σε μια καλύτερη αυτοεικόνα και πως όλοι έχουμε δικαίωμα σ' ένα καλύτερο μέλλον. Και αν πιστεύουμε πως δεν έχουμε κανέναν και τίποτα για να βασιστούμε, τότε πρέπει να βασιστούμε στις δικές μας δυνάμεις και να κρατηθούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Κλείνοντας, μιλήσαμε ξανά για τα συναισθήματα μας και τις εντυπώσεις μας από την συζήτηση που προηγήθηκε.
Την Δευτέρα που ακολούθησε συναντηθήκαμε την συνηθισμένη ώρα, αυτή τη φορά πιο λίγα άτομα. Μοιραστήκαμε τα συναισθήματα μας και γνωριστήκαμε με τα νεοφερμένα μέλη. Η ατμόσφαιρα ήταν πιο θετική απ' ότι στην προηγούμενη συνάντηση.
Το θέμα που μας απασχόλησε ήταν τα όρια. Συζητήσαμε για το αν είναι καλύτερο να διατηρούμε τα όρια που μας βάζουν άλλοι ή αν είναι πιο σημαντικό να βάζουμε εμείς οι ίδια τα όρια στον εαυτό μας. Επικράτησε η γνώμη ότι όταν τα όρια θεσπίζονται από το ίδιο το άτομο, τότε δύσκολα παραβιάζονται και αν αυτό συμβεί το αντίκτυπο είναι χειρότερο απ' ότι αν παραβιάζονταν τα όρια κάποιου τρίτου. Επιπλέον, είπαμε πως τα όρια αυτά πρέπει να είναι μικρά και να μπαίνουν σταδιακά. Είναι καλύτερο να κάνουμε ένα βήμα τη φορά.
Έπειτα, με αφορμή το μοίρασμα ενός μέλους, μιλήσαμε για τα πράγματα που πρέπει να κάνουμε για τον εαυτό μας. Σχολιάσαμε το γεγονός ότι πολλές φορές βάζουμε τους άλλους πάνω απ' τον εαυτό μας, κοιτάζουμε το δικό τους καλό και δίνουμε πάντα προτεραιότητα σ' εκείνους, παραμελώντας τον εαυτό μας. Καταλήγουμε ν' αναρωτιόμαστε “πότε θα κάνω κάτι για μένα;” Και αναβάλλουμε συνέχεια τον ερχομό αυτής της στιγμής. Έτσι, τονίσαμε ότι για να βοηθήσουμε τους άλλους πρέπει να είμαστε εμείς καλά. Πρέπει πρώτα να στρεφόμαστε μέσα μας, στην προσωπική μας αλήθεια και μετά να κοιτάζουμε γύρω μας.
Τέλος, μιλήσαμε για την σημαντικότητα της αλλαγής της νοοτροπίας του ατόμου κατά την διαδικασία της ψυχολογικής απεξάρτησης ξεκινώντας από την αποχή από τις ουσίες και έπειτα αλλάζοντας τα μικρά εκείνα πράγματα που μας κάνουν αυτούς που είμαστε.
Κλείσαμε σε θετική διάθεση και χαρούμενοι. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη Δευτέρα.
