Εξάρτηση από τον τζόγο. Υπάρχει λύση;
Η ενασχόληση με τον τζόγο χωρίζεται σε 3 κατηγορίες : Α)Μη συστηματική , δηλαδή το άτομο ασχολείται περιστασιακά, με αφορμή κοινωνικές εκδηλώσεις ή έθιμα όπως την Πρωτοχρονιά. Β) Κατάχρηση , δηλαδή η συστηματική ανάγκη ενασχόλησης με τον τζόγο. Γ)Εξάρτηση , δηλαδή το άτομο φτάνει να σκέφτεται και να ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με τον τζόγο και τα τυχερά παιχνίδια. Στην Ελλάδα, οι άνθρωποι είναι συνήθως είναι εθισμένοι σε τζόγο: α) ) μέσω internet β)στα καζίνο γ)στο στοίχημα δ)στο kino και ε) στον ιππόδρομο. Αυτά τα τυχερά παιχνίδια θεωρούνται εθιστικά (σε αντίθεση με το λαχείο), καθώς δεν υπάρχει χρονική διαμεσολάβηση μεταξύ του στοιχήματος και του αποτελέσματος, (υπάρχει δηλαδή άμεσο αποτέλεσμα, καθώς η διάρκεια στην ρουλέτα είναι 2 λεπτά, στο kino 5 λεπτά κλπ). Η εξάρτηση χαρακτηρίζεται από την επιθυμία για άμεσο αποτέλεσμα. Παρατηρούμε πολλούς παίκτες που έχουν φτιάξει ολόκληρα συστήματα για να μην ξεμένουν από χρήματα και να παίζουν καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας. Έτσι εξασφαλίζουν κάποια χρήματα από παιχνίδια με χαμηλό ρίσκο και εν συνεχεία τα επενδύουν σε άλλα με μέτριο ρίσκο. Τελικά δεν ξεμένουν από χρήματα εύκολα και έχουν να «παίξουν» για περισσότερο καιρό. Η συμπεριφορά αυτή επιτρέπει στον εθισμένο ή παθολογικό παίχτη να παίζει καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας και να μην αισθάνεται την έλλειψη. Ο εθισμός στον τζόγο προκαλεί σωματικά στερητικά σύνδρομα όπως αϋπνία, ανησυχία, πόνο στο στομάχι, εφίδρωση. Η ικανοποίηση της ανάγκης γίνεται επιτακτική στο σωματικό και στο ψυχολογικό επίπεδο. Η θεραπευτική «συμμαχία» για την αντιμετώπιση του προβληματικού τζόγου είτε του εθισμού στον τζόγο βασίζεται στην σχέση εμπιστοσύνης που δημιουργείται μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου, καθώς ο τελευταίος βρίσκει ένα χώρο και ένα πλαίσιο στο οποίο να λέει την αλήθεια και να εκφράζεται ειλικρινά χωρίς να κρίνεται. Η διακοπή από τον τζόγο γίνεται σταδιακά και περνάει από την μείωση των ποσών που παίζονται έως την πλήρη αποχή. Διάφορες τεχνικές και εργαλεία χρησιμοποιούνται για να προστατευθεί από το περιβάλλον του ο θεραπευόμενος και να μειώσει τον κίνδυνο της «υποτροπής» στον τζόγο. Πρωταρχικό, αλλά κρίσιμο βήμα, είναι η αποκάλυψη της πραγματικότητας και η συνειδητοποίηση από τον ενδιαφερόμενο ότι η συμπεριφορά του τζόγου έχει γίνει κεντρική οργανωτική αρχή της ζωής του. Παράλληλα , η σύνδεση ανάμεσα στα προβλήματα που το πρόσωπο έχει και η χρήση των τυχερών παιχνιδιών συμβάλλει στη συνειδητοποίηση των επιπτώσεων του τζόγου σε όλες τις πλευρές της ζωής του. Στη διάρκεια της μετάβασης, ο τζογαδόρος βιώνει άγχος , αγωνία , και φόβο, καθώς τα βασικά στοιχεία της ταυτότητας του απειλούνται, από την συνειδητοποίηση ότι έχει εθιστεί σε μια συμπεριφορά, την οποία δεν μπορεί να ελέγξει. Ωστόσο, η κατάσταση αυτή απαλύνεται με την αναγνώριση του προβλήματος και την αποδοχή της πραγματικότητας ότι δεν μπορεί να ελέγξει το πόσο και τι παίζει. Η αποδοχή αυτή οδηγεί στην αναγνώριση της ανάγκης για βοήθεια, της εγκατάλειψης του αισθήματος της παντοδυναμίας που εκφράζεται με αντιρρήσεις και άρνηση συμμετοχής σε μια διαδικασία, για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Η αναγνώριση, της ανάγκης για συμμετοχή σε μια διαδικασία απεξάρτησης είναι το πρώτο βήμα, για την αλλαγή και την υιοθέτηση μιας νέας στάσης ζωής, χάρη στην οποία το πρόσωπο θα είναι ελεύθερο, χαρούμενο, δημιουργικό , αυτόνομο και χωρίς την ανάγκη της ηδονής που αποκομίζει από τα τυχερά παιχνίδια.
