Το Κρυφτό
Κάθε μέρα, από την ώρα που θα σηκωθούμε από το κρεβάτι μας μέχρι και την στιγμή που επιστρέψουμε σε αυτό, παίζουμε κρυφτό. Είναι μια προσαρμοσμένη στις προτιμήσεις του καθενός εκδοχή του παιχνιδιού των παιδικών μας χρόνων. Οι κανόνες είναι απλοί. Πρώτα νιώθουμε πιεσμένοι, πνιγόμαστε. Είναι λες και είμαστε θεατές στην ίδια μας τη ζωή. Ύστερα κοιτάζουμε γύρω μας και γεμίζουμε θλίψη και απελπισία, αντικρίζοντας αποξένωση, δυστυχία, φτώχεια, ασθένειες, θάνατο. Τέλος, βρίσκουμε ένα “καταφύγιο” και κρυβόμαστε. Εδώ ξεκινάει το πιο “διασκεδαστικό” κομμάτι. Μένουμε για πάντα εκεί, μιας και έτσι πιστεύουμε πως έχουμε λύσει όλα μας τα προβλήματα. Είμαστε δυνατοί, ασφαλείς, έχουμε τον έλεγχο. Άλλωστε, είμαστε κυρίαρχοι του φρουρίου μας. Μπορούμε να το εγκαταλείψουμε όποτε θέλουμε. Και τώρα ας δώσουμε ένα όνομα σ' αυτό το φρούριο. Άλλοι το λένε άγχος, άλλοι μοναξιά, άλλοι εργασιομανία, άλλοι ναρκωτικά και άλλοι αλκοόλ. Σταδιακά παύουμε να είμαστε αυτοί που ήμασταν. Ταμπουρωνόμαστε πίσω από μια αόρατη ασπίδα και πέφτουμε ξανά και ξανά πάνω της κάθε φορά που προσπαθούμε να βγούμε απ' τα δεσμά της. Και όταν γίνεται αυτό δεν στρεφόμαστε μέσα μας για να βρούμε την λύση, αλλά κοιτάζουμε ξανά γύρω μας, έξω από την ασπίδα και ρίχνουμε το φταίξιμο σ' όλα όσα μας περιβάλλουν. Όμως κάνουμε λάθος. Στον κόσμο δεν βλέπουμε παρά όλα όσα είμαστε, όπως στον καθρέφτη. Είναι σαν να ζούμε σ' ένα ατέλειωτο δάσος που έχει αρπάξει φωτιά. Είτε προσπαθούμε να σβήσουμε τη φωτιά ολομόναχοι, είτε την αφήνουμε να επεκταθεί, να κάψει τα πάντα, ακόμη κι εμάς τους ίδιους. Παρόλα αυτά, το καλύτερο θα ήταν ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί να βασιστούμε στις δυνάμεις μας και να σώσουμε το δέντρο που φλέγεται στην αυλή μας. Δεν μπορούμε να αποζητούμε την αλλαγή, αν δεν γίνουμε η αλλαγή. Γι' αυτό μην προσπαθείς να βρεις τι πηγαίνει στραβά στον κόσμο που ζεις. Κοίταξε μέσα σου και βρες την έξοδο στον δικό σου λαβύρινθο.
